niks
is zo
breekbaar
als
geluk.

denk ik.

We leven van goedgelukte improvisaties die net de juiste snaar wisten te raken, die maakten dat het echt was en dat je het voelde tot ergens diep in je tenen. Nu kun je krampachtig proberen de beste en liefste momenten na te bootsen maar ergens in je achterhoofd weet je wel dat je steeds opnieuw moet beginnen. Elke dag. Zo zie ik je gaan en kom je soms ook wel eens terug. We gaan allemaal weg en komen uiteindelijk ook altijd wel weer terecht in de momenten waar je hoorde te zijn. Dus waarom zo bang? Als dit het niet is, dan is het wel iets anders.