ik vond een verhaal dat ik heb geschreven op zeventien juni 2008 en het gaat zo:

Je glansde zo mooi in het avondlicht dat ik alleen al verliefd op je zou worden als je slechts een puzzelstukje van jezelf zou zijn. Op straat hingen er vlaggen in de lucht en de vogels floten bedachtzaam en wijs omdat ze het beter wisten dan wij. Maar eigenlijk hoorde ik al niets meer omdat ik altijd niks hoor als jij er bent.
Jij bent muziek, maar dan meer.
Toen trok je mij jouw trui aan, dwars over mijn rillende bovenlijf en mijn hart bonkte zo hard dat je het voelde door de wol en je hand stopte aan de linkerbovenzijde van mijn borst.

Mooi

zei je.

Je hart maakt muziek, weet je dat?

Maar ik wist het niet, ik zag alleen dat de eerste regendruppels zich op je oogleden, neus en lippen genesteld hadden. Langzaam strekte ik mijn voeten uit tot ik op het puntje van m'n tenen stond en toen mijn lippen de druppel op je ooglid raakten, viel er een nieuwe, zoute druppel uit het hoekje van je oog.
Je zei dat muziek je nog nooit zo ontroerd had.