je verzet
bergen
grijpt de kluiten
graspollen, paardebloemen
strooit ze uit en
bent nergens

je wankelt

bewandeld
de perrons en de straten
verandert en
springend over
de gaten in de weg

je doorziet

drinkt en speelt
de platen
ik dans in de badkamer
en luister
naar wat je zegt

slaap kwam ons halen

als de schemer die
plots al was als
een fiets
in de nacht
dat je dan
met bungelende benen
de tijd
pakt

de snelheid van

het trappen
zet mijn hoofd
af, ik wacht

en nu

slokt de ochtend
me op, het
zet mijn vrede
stop

onder water

ergens tussen
vroeger en
later

je vertraagt en

verwacht
niets dus ik
kan nergens aan
voldoen

vat mijn stilte

samen.