mijn voeten voerden me verder, voelde de bladeren en het mos zich vormen onder het gewicht van mijn stappen. het licht was zo verdeeld dat het leek of kleine zonbundeltjes alleen speciale delen in het bos wilden verlichten, ik liep ze allemaal langs. een voor een. in hoop op een klein wonder. steeds sneller ging ik, het ritme van mijn hart dreunde steeds harder door mijn lijf en mijn benen renden op de maat. ik wist niet meer of ik nog op zoek was of op de vlucht voor mijn vondst. ik wist dat ik lief zou hebben, dat ik alles in zou leveren in de hoop er iets voor terug te krijgen, zoals ik dat al vaker deed. ik zocht wat ik niet wilde vinden. het paarsblauwe licht dat zich al die tijd niet uit mijn hoofd deed verdwijnen. heel even was het bij me, maar toen de herfst zich met de laatste zomerdagen vermengde, doofde het paarse blauw met de zomerzon mee de winteravond in. ik rende verder. gras. zonder aarzelen dook ik in de groene zee, de lucht had zich naar de avond gekleurd en ik telde de eerste sterren. vlak voordat de slaap me kwam halen werd ik omarmd door een laagje van sterren en ik keek op en daar was je. je was er, je ogen. je hand die de mijne vasthield. een gevoel dat ik talloze keren had na willen bootsen. nu was het er weer. ik keek je aan en zwom in die turqoise blik.
''je bent het''
zei ik
''je bent het altijd geweest.''