ik heb zand
in mijn handen
je glipt
door mijn vingers
de leegte in

de stilte die ik niet lijk te kunnen verdragen
maar toch onderga

de tocht over de treden
ik weet niet
waar ik sta

nu
toen
ooit
nooit
opnieuw
over-
al en
toch zo nergens

jurken open, knopen
alles los
het kon toch?
dus het mocht
gras en nacht en
dansen, je lacht
en ik ook dus het is goed
het voelt en gaat, stromen
van gelukkigheid, zo raar en
lief voor mij

zo kijken de blikken
wakker worden in de weelde
van de wetenschap dat hij
het is, dat jij
het bent
was
werd
wordt
zal

niet voor jou
niet voor mij
niet meer
minder ook niet, niks
niks, gewoon

je was er even

gewoon zoals de rest, je
gaf er
toch eigenlijk ook niks om
je zei maar wat
je deed
maar wat
maar wat als dat
dan eigenlijk het juiste was

wat komt er dan
ik leef
met de stap
één
twee
hinkelend, je gooit me
om, ik keer me
om, ik loop wel
om

stom

alles geloof ik
dat wist je toch?