je zet je
stappen, de
straten over, je
bent verlopen

ik zet me
schrap en
kijk

opnieuw, mijn
ogen half
gesloten, eindeloos
duik ik onder

ik vraag je
niet, bedaar me
niet, ik
loop zo graag
gevaar

ik wil je
niet, herhaal me
niet, ik
haal mezelf wel door
elkaar

hoor je me
dansen, alle
nachten
over de daken van
de droom
die ik had

hoor je me gaan?
over velden, wegen, alle
redenen die me
bewegen
hoor je me bestaan?

H I E R

hoor je dat?
ik zwaaide naar je
en toen streek ik
mijn haar
uit mijn gezicht en
keek op een manier
waarvan ik wilde dat
jij dat zag, als
iemand die wist wat ze deed
als iemand die geen twijfel had

hoor je me?
ik zei je wat.

het mag geen naam hebben
bewaar het
in stilte

niets mag het zijn
geen woord, geen ding

het enige dat
leeft
is je herinnering

door hoop gedragen
hoewel je
beter weet

en het brandt
je hart weg, zand
erover?
nee

telkens opnieuw beginnen
dat is de
idee.

toch
is die
toevalligheid
maar
schijn

ik
heb 'm
gekozen

het
raadsel
ontrafeld

het
laken
onttafeld

ter-
zake:

ik
ontfutsel
je
maar
al
te
graag

tijd en
bomen
draaien in
tegenovergestelde richting
de tijd terug
de bomen vooruit

soms voel ik
het gras nog
prikken
in mijn huid

en staar ik
naar boven, het
cirkelen
in de lucht

zo
en nu
verdoofd door
een dak van groen
ga ik dromend
naar doen

en keer de tijd mijn rug

zo dans ik
nu
met mijn ogen dicht
mijn hoofd is
mijn zicht

daar waar
niks was
ga ik

steeds opnieuw.

slik je liefde
in, ik
wil niks meer
horen, ik
wil niks meer
geven, ik
kan niks meer
geloven, ik
kan niet meer
weten, wat
het nu eigenlijk
is, van alles naar
niks.